مفهوم خودآئینی هنر از منظر بنیامین و آدورنو

خودآئینی هنر و استقلال آن از هر نوع غایت بیرونی یکی از مهم ترین مفاهیم برخاسته از دل هنر مدرن - و احتمالا وجه ممیزۀ آن از اشکال مختلف هنر سنتی - است که با واکنش های مثبت و منفی متباینی از جانب فلسفۀ هنر مواجه شده است. مقالۀ حاضر در پی بررسی دو نمونۀ سرشت نما از این واکنش ها است که به ترتیب به تئودور آدورنو و والتر بنیامین تعلق دارند.  هرچند عموماً: این دو متفکر از چهره های تأثیرگذار نحله موسوم به «مکتب فرانکفورت» شناخته می شود و در نتیجه، همگرایی های موجود در آثار آن ها برجسته می گردد؛ اما چنانکه خواهیم دید نحوۀ واکنش آن ها به هنر مدرن کمابیش واگرا به نظر می رسد. واگرایی ای از این دست، از یکسو می تواند به فهم وجوه مختلف جنبش مدرنیستی در هنر یاری رساند و از سوی دیگر، مقدمۀ درک عمیق تر آرای هر یک از دو چهرۀ مزبور گردد.